Carlos Casares

Carlos Casares Mouriño (1941-2002) foi un escritor galego. Dedicóuselle o Día das Letras Galegas no ano 2017.

Carlos Casares
Carlos Casares
Véxase tamén...
Artigo na Galipedia
Multimedia en Wikimedia Commons

En entrevistas e declaracións

Escribo cunha clara conciencia política frente ao castelán, que é a lingua imposta. Esto téñoo moi claro. O bilingüismo non o acepto, ao máis podo disculpalo, e non sempre. Aínda non atopéi a ninguén que me poidera demostrar que o bilingüismo é politicamente válido. A lingua dos galegos é o galego e eu, dende o meu oficio de escritor, estóu a defender esa lingua con todas as miñas forzas e todos os meus coñecementos.

F. Freixanes, V (1976). "Carlos Casares. Os dereitos do escritor", pp. 273-294 en Unha ducia de galegos, Galaxia.

Todo estaba demasiado preto para que os nosos soños se puidesen converter en realidade.^[1]
O escepticismo non é precisamente unha medalla para levar moi preto do corazón.^[1]
Dá a sensación de que a cultura galega era máis literaria e menos técnica, de que se pensaba máis en termos poéticos que pragmaticos. Dá a sesación de que daqueles poetas visionarios naceron os homes da ciencia.^[1]
Galicia tivo que ser inventada, e que esa invención requiría grandes doses de tipo imaxinario.^[1]
A Galicia que foi inventada parécese cada vez máis a un soño cargado de razón.^[1]

"Saíu á porta e mirou para o ceo. Estaba azul. Alguén lle preguntou desde dentro:

—¿Que tal fai?

—Aínda non se ven nubes —respondeu.

Pero el estaba seguro. Tiña que vir. Doíalle unha perna e sentía como un niño de vésporas no corazón."

Por eso ti es un verdugo ou un cirineo cabrón que en vez de axudar a soportar o peso do madeiro pegas tirós disimulados pra que a probe víctima sinta máis duro aínda o cansancio nos riñós. Tamén es un pecadento por facer esas cousas, es igualiño ós que mataron ó neno Tarsicio e es un xudío como os que lle cuspiron na cara a Cristo, porque ¿que fas si non cada vez que lle dás un disgusto á túa santa nai?

E co imparable poder de seu desexo, só por zugar o zume do mal, a linda cidade de Pisco, ata entón limpa, leda e pacífica, foina enchendo de eivados, de tolos, de borrachos, de ananos, de tísicos, de cabróns, de marautallos, de putacos, de pandugueiros, de pegurrias, de cotrosos, de merdiñas, de andoscas, de preas, de chichimecos, de maricallos, de zampóns, de piollosos, de bocapodres, de caloteiros, de lambóns e de curas malos.

…que en terras da Pedrosa cosía, entre outros, para o señor abade titular daquela parroquia, a quen abastecía de sotana de merino cada tres anos, de dulleta cada catro, ademais das correspondentes partidas de pantalóns, puños, camisas e panos de fío, aínda que había xa máis de seis meses que non recibía visita del; que cosía igualmente para o capador de Laroá, moi escollido en cuestións de chalecos; que lle tiña feito un par de traxes ao tendeiro da Costa, o cal lle pagaba sempre en especie, quérese dicir en xamóns de Dacón, folla de bacallau de Noruega e aceite de Puente Genil; que lle botara un par de remendos, nada máis que por amizade, pois o negocio só se dedicaba á xastrería de novo, ao mestre de Soutelo, que lle viña sempre con noticías daquela comarca, maiormente referidas á caza e aos estropicios do lobo;

… En primeiro lugar, porque a imaxe a mandou esculpir o seu propio avó, hai máis de setenta anos, a pedimento da avoa Amadora, para dar grazas por un favor recibido, cando ela se aganara cunha caravuña mentres comía cereixas de postre o día da festa do patrón e que a botou fóra no intre preciso en que a criada Tomasa, ao vela coa cara azul e a piques de morrer, invocou o nome do santo. En segundo lugar, porque a propia avoa estableceu como obriga familiar para todos os seus descendentes, coa benevolencia do avó, que non cría nos milagres, o tributo de rezarlle trescentas sesenta e cinco avemarías a san Brais cada ano, ademais de pagar os gastos de luces, velas, manteis e limpeza que ocasionara o mantemento da capela, incluídas sete misas e unha novena solemne na primeira semana de xuño.

Logo explicoume que a cousa dos homes se pon dura e dereita e que a meten no sitio das mulleres, entre as pernas, que logo se moven os dous, adiante e atrás, cada vez máis de presa, para sentir gusto e que cando o gusto é moi grande, case ata marearse, ó home lle sae un líquido que entra na muller e nese líquido van uns bichiños pequenos que son os que se xuntan cos ovos delas, e logo, ó cabo de nove meses, nacen os rapaces.

[...] un home que, maila cultivar a imaxe de quen gusta de papar moscas e perder o tempo con afeccións case de neno, ten unha extraordinaria capacidade de traballo, mesmo unha fonda responsabilidade pública a prol do galeguismo que lle contaxiou o seu amigo Ramón Piñeiro.

Riveiro Coello, Antón (2017). Carlos Casares. O neno que quería xogar co mundo. La Voz de Galicia. p. 65. ISBN 978-84-9757-313-9.

Era un humorista, tan humorista como Castelao, Chéjov ou Bernard Shaw; e quen vive con ese sentido do humor non entende de fanatismos nin sectarismos.^[2]