Fidel Castro

Fidel Castro (Mayarí, Cuba, 1926 - 2016), primeiro secretario do PCC.

Posto que vostede ten decidido que a nosa sorte está botada, teño o pracer de despedirme como os gladiadores romanos que ían combater no circo: Salve, César, os que van morrer te saúdan. Só lamento que non podería sequera verlle a cara, porque nese caso vostede estaría a miles de quilómetros de distancia, e eu estarei na primeira liña para morrer combatendo en defensa da miña patria.
- Dunha carta a George Bush.
En canto a min, sei que o cárcere será duro coma non o foi para ninguén nunca, inzado de ameazas, de ruín e covarde asañamento, mais non o temo, como non temo a furia do tirano miserable que arrincou a vida de setenta irmáns meus. Condeádeme, non importa, a historia absolverame.

Final do seu longo alegato na súa defensa o 18 de outubro de 1953, coñecido como La historia me absolverá.

Proclama do Comandante en Xefe Fidel Castro Ruz ao Pobo de Cuba

Tamén en castelán, ruso, francés, árabe, alemán, portugués e italiano

Xullo 31 do 2006: 6 e 22 p.m.

Con motivo do enorme esforzo realizado para visitar a cidade arxentina de Córdoba, participar na Reunión do MERCOSUR, en clausura do Cume dos Pobos na histórica Universidade de Córdoba e na visita a Altagracia, a cidade onde viviu o Che na súa infancia e unido a isto asistir de inmediato á conmemoración do 53 aniversario do asalto aos cuarteis Moncada e Carlos Manuel de Céspedes, o 26 de xullo de 1953, nas provincias de Granma e Holguín, días e noites de traballo continuo sen apenas durmir deron lugar a que a miña saúde, que resistiu todas as probas, se sometese a un estrés extremo e se quebrantara.

Isto provocoume unha crise intestinal aguda con sanguento sostido que me obrigou a enfrontar unha complicada operación cirúrxica. Todos os detalles deste accidente de saúde constan nas radiografías, endoscopias e materiais filmados. A operación obrígame a permanecer varias semanas de repouso, afastado das miñas responsabilidades e cargos.

Como o noso país atópase ameazado en circunstancias como esta por o Goberno dos Estados Unidos, tomei a seguinte decisión:

1) Delego con carácter provisional as miñas funcións como Primeiro Secretario do Comité Central do Partido Comunista de Cuba no Segundo Secretario, compañeiro Raúl Castro Ruz.

2) Delego con carácter provisional as miñas funcións como Comandante en Xefe das heroicas Forzas Armadas Revolucionarias no mencionado compañeiro, Xeneral de Exército Raúl Castro Ruz.

3) Delego con carácter provisional as miñas funcións como Presidente do Consello de Estado e do Goberno da República de Cuba no Primeiro Vicepresidente, compañeiro Raúl Castro Ruz.

4) Delego con carácter provisional as miñas funcións como impulsor principal do Programa Nacional e Internacional de Saúde Pública no Membro do Buró Político e Ministro de Saúde Pública, compañeiro José Ramón Balaguer Cabrera.

5) Delego con carácter provisional as miñas funcións como impulsor principal do Programa Nacional e Internacional de Educación nos compañeiros José Ramón Machado Ventura e Esteban Lazo Hernández, Membros do Buro.

6) Delego con carácter provisional as miñas funcións como impulsor principal do Programa Nacional da Revolución Enerxética en Cuba e de colaboración con outros países neste ámbito no compañeiro Carlos Lage Dávila, Membro do Buró Político e Secretario do Comité Executivo do Consello de Ministros.

Os fondos correspondentes para estes tres programas, Saúde, Educación e Enerxético, deberán seguir sendo xestionados e pruiriades, como vin facéndoo persoalmente, polos compañeiros Carlos Lage Dávila, Secretario do Comité Executivo do Consello de Ministros, Francisco Soberón Valdés, Ministro Presidente do Banco Central de Cuba, e Felipe Pérez Roque, Ministro de Relacións Exteriores, quen me acompañaron nestas xestións e deberán constituír unha comisión para ese obxectivo.

O noso glorioso Partido Comunista, apoiado polas organizacións de masas e todo o pobo, ten a misión de asumir a tarefa encomendada nesta Proclama. A reunión Cume do Movemento de Países Non Alienados, a realizarse entre os días 11 e 16 de setembro, deberá recibir a maior atención do Estado e a Nación cubana para celebrarse co máximo de brillantez na data acordada.

O 80 aniversario do meu aniversario, que tan xenerosamente miles de personalidades acordaron celebrar o próximo 13 de agosto, rógolles a todos pospoñelo para o 2 de decembro do presente ano, 50 aniversario do Desembarco do Granma.

Pido ao Comité Central do Partido e á Asemblea Nacional do Poder Popular o apoio máis firme a esta Proclama.

Non albergo a menor dúbida de que o noso pobo e a nosa Revolución loitarán ata a última pinga de sangue para defender estas e outras ideas e medidas que sexan necesarias para salvagardar este proceso histórico.

O imperialismo xamais poderá esmagar a Cuba.

A Batalla de Ideas seguirá adiante.

¡Viva a Patria!

¡Viva a Revolución!

¡Viva o Socialismo!

¡Ata a Vitoria Sempre!

Fidel Castro Ruz, Comandante en Xefe, Primeiro Secretario do Partido e Presidente dos Consellos de Estado e de Ministros da República de Cuba.

Foi traducido do castelan por Padin 15:58, 16 de Decembro 2006 (UTC)

GRANMA 19/02/2008: Mensaxe do Comandante en Xefe

Queridos compatriotas:

Prometinlles o pasado venres 15 de febreiro que na próxima reflexión abordaría un tema de interese para moitos compatriotas. A mesma adquire esta vez forma de mensaxe.

Chegou o momento de postular e elixir ao Consello de Estado, o seu Presidente, Vicepresidentes e Secretario.

Desempeñei o honroso cargo de Presidente ao longo de moitos anos. O 15 de febreiro de 1976 aprobouse a Constitución Socialista por voto libre, directo e segredo de máis do 95% dos cidadáns con dereito a votar. A primeira Asemblea Nacional constituír o 2 de decembro dese ano e elixiu o Consello de Estado e a súa Presidencia. Antes exercera o cargo de Primeiro Ministro durante case 18 anos. Sempre dispuxen das prerrogativas necesarias para levar adiante a obra revolucionaria co apoio da inmensa maioría do pobo.

Coñecendo o meu estado crítico de saúde, moitos no exterior pensaban que a renuncia provisional ao cargo de Presidente do Consello de Estado o 31 de xullo de 2006, que deixei en mans do Primeiro Vicepresidente, Raúl Castro Ruz, era definitiva. O propio Raúl, quen adicionalmente ocupa o cargo de Ministro das F.A.R. por méritos persoais, e os demais compañeiros da dirección do Partido e o Estado, foron renuentes a considerarme apartado dos meus cargos a pesar do meu estado precario de saúde.

Era incómoda a miña posición fronte a un adversario que fixo todo o imaxinable por desfacerse de min e en nada me agradaba compracelo.

Máis adiante puiden alcanzar de novo o dominio total da miña mente, a posibilidade de ler e meditar moito, obrigado polo repouso. Acompañábanme as forzas físicas suficientes para escribir longas horas, as que compartía coa rehabilitación e prográmalos pertinentes de recuperación. Un elemental sentido común indicábame que esa actividade estaba ao meu alcance. Doutra banda preocupoume sempre, ao falar da miña saúde, evitar ilusións que no caso dun desenlace adverso, traerían noticias traumáticas ao noso pobo no medio da batalla. Preparalo para a miña ausencia, sipcolóxica e politicamente, era a miña primeira obrigación logo de tantos anos de loita. Nunca deixei de sinalar que se trataba dunha recuperación "non exenta de riscos".

O meu desexo foi sempre cumprir o deber ata o último alento. É o que podo ofrecer.

Aos meus entrañables compatriotas, que me fixeron a inmensa honra de elixirme en días recentes como membro do Parlamento, en cuxo seo deber adoptar acordos importantes para o destino da nosa Revolución, comunícolles que non aspirarei nin aceptarei- repito- non aspirarei nin aceptarei, o cargo de Presidente do Consello de Estado e Comandante en Xefe.

En breves cartas dirixidas a Randy Alonso, Director do programa Mesa Redonda da Televisión Nacional, que a solicitude miña foron divulgadas, incluíanse discretamente elementos desta mensaxe que hoxe escribo, e nin sequera o destinatario das misivas coñecía o meu propósito. Tiña confianza en Randy porque o coñecín ben cando era estudante universitario de Xornalismo, e reuníame case todas as semanas cos representantes principais dos estudantes universitarios, do que xa era coñecido como o interior do país, na biblioteca da ampla casa de Kohly, onde se albergaban. Hoxe todo o país é unha inmensa Universidade.

Fidel Castro Ruz

18 de febreiro de 2008

5 e 30 p.m.

Foi traducido do castelan por Padin 00,09, 20 de Febreiro 2008 (UTC)