Henry David Thoreau

Henry David Thoreau (1817 - 1862), escritor estadounidense.

A arte da vida, da vida do poeta, é estar ocupado sen ter nada que facer.
É preferible cultivar o respecto do ben antes que o respecto da lei.
Non hai ninguén tan errado como o que pasa a meirande parte da vida buscándose a vida.

En Desobediencia civil

Un goberno é, no mellor dos casos, un recurso; máis a maioría dos gobernos xeralmente, e todos ás veces, son un inconvinte. As obexcións sinaladas en contra dun exército permanente (que son moitas, de peso, e merecen terse en conta) poden facerse tamén contra o goberno.
Eu creo que deberíamos ser primeiro homes e súbditos despóis.
A lei nunca fixo aos homes máis xustos e, debido ao seu respeto por ela, mesmo os benintencionados se converten a diario en axentes da inxustiza.
Un home sabio só será útil coma home e non se resignará a ser "lama" coa que "taponar un burato para que non pase o vento", senón que deixará esa tarefa - en todo caso - para as súa cinzas. (O entrecomillado refírese a unha cita do "Hamlet" de Shakespeare, acto 5, escea I, v.236-237)
Hai miles de homes que están teóricamente en contra da escravitude e da guerra e na práctica non fan nada para acabar con elas. (...) No mellor dos casos, cando a xustiza pasa a carón deles, daranlle un voto barato e un apoio fébel e desexaránlle sorte.
Só quén aposte a súa propia liberdade co seu voto pode acelerar a abolición da escravitude.
O deber dun home non é dedicarse á erradicación da inxustiza, nin mesmo a máis grave; terá, coma é lóxico, outros asuntos dos que preocuparse. Pero o seu deber é manter as mans limpas dela; e se non quere ocuparse máis do asunto, que polo menos non lle ddea o seu apoio na práctica.
O soldado que se nega a servir nunha guerra inxusta é aplaudido por aqueles que permiten soster o goberno inxusto que fai a guerra.
¿Como pode un home estar satisfeito polo simplo feito de ter unha opinión e gozar dela? E se a sáu opinión é que está sendo insultado, ¿haberá tamén algún goze niso?
A acción que ten por fundamento a percepción e a realización do que é xusto troca as cousas e as relacións.
En calquera caso, o que eu teño que facer é asegurarme de que non me presto á inxustiza que condeno.
Eu vin a este mundo non fundamentalmente a facer del un bo lugar no que vivir, senón a vivir nel, sexa bo ou malo.
Porque non importa que o comenzo pareza pequeno: o que está feito unha vez está feito para sempre. Pero gústanos máis falar do asunto: esa, decimos, é a nosa misión. A reforma conta con moreas de xornáis ao seu servizo, máis non conta con home algún.
Unha minoría é impotente cando se somete á vontade da maioría, máis é irresistíbel cando se planta con todo o seu peso.
Máis supoñamos que corre o sangue, ¿non se derrama tamén unha especie de sangue cando a conciencia é ferida? Por esa ferida derrámase a humanidade, a verdadeira inmortalidade dun home, que sangre ata unha morte eterna.
A mellor cousa que un home pode facer pola súa cultura cando é rico é levar a cabo os planos que tiña cando era pobre-
Eu vexo que cando unha landra e unha castaña caen unha xunto da outra, unha on queda inerte para facerlle camiño á outra, senón que as dúas obedecen as súas propias leis e agroman e crecen e florecen o mellor que poden, ata que tal vez unha eclipsa e destrúe á outra. Se unha planta non pode vivir de acordo coa súa natureza, morre, igual que un home.
Agora vía máis clarametne o Estado no que vivía (cando o prenderon por negarse a pagar impostos), vin ata que punto podía confiar na xente entre a cal vivía en bóa veciñanza e harmonía; vin que a súa amizade se fundaba só no proveito; que non tiña un grande interese en obrar con xustiza; que eran tan diferentes de min polos seus prexuízos e supersitións coma os chineses ou os malaios.
(...) estou tan desexoso de ser un bó veciño coma de ser un mal súbdito, (...)
Se un home é libre no seu pensamento, nas súas inclinacións e na súa imaxinación, será difícil de enganar con ilusións e nin lexisladores nin reformadores necios poderán interrompelo fatalmente.
O progreso dunha monarquía absoluta a unha limitada e dunha monarquía limitada a unha democracia, é o progreso cara a un respeto verdadeiro polo individuo.
O Estado non será nunca realmente libre e ilustrado ata que consinta en recoñecer ao individuo coma un poder máis alto e independente, do cal todo o seu poder e autoridade derivan, e o trate en consecuencia.

En Vida sen fundamentos

Non se debe contratar a un home que faga o seu traballo por diñeiro senón aquel que o faga por que lle gusta.
Un home eficiente e valioso fai o pode independentemente de se a comunidade lle paga ou non. Os homes ineficaces ofrecen a súa inepcia a quen paga máis e están sempre agardando que lles dean un posto.
Se tivese que vender as miñas mañás e as miñas tardes á sociedade como parece facer a maioría estou seguro de que non me quedaría nada polo que pagase a pena vivir.
Gustaríame suxerir que un home pode ser moi traballador e, sen embargo, non empregar intelixentemente o seu tempo.
Debedes gañar o sustento amando.
Así os homes déitanse falando sobre a caída do home e non fan nunca o máis mínimo esforzo por erguerse.
¿Hai algunha sabedoría non aplicable á vida? ¿É a sabedoría simplemente o muiñeiro que moe a lóxica máis fina?
As maneiras nas que a maioría dos homes gañan a vida: as maneiras en que viven son meras tapadeiras, un xeito de evitar o negocio real da vida; principalmente porque non saben, pero tamén porque non queren, aprender algo mellor.
En calquera caso, eu debo seguir un camiño (non importa o solitario, estreito e torto que sexa) no que poida camiñar con amor e respecto. Onde queira que un home se afasta da multitude e vai polo seu camiño á sáu maneira, aí hai verdadeiramente unha bifurcación na estrada, aínda que os viaxeiros vulgares non vexan máis que un burato no valado. O seu carreiro solitario polo campo ha de resultar o camiño máis elevado dos dous.
A medida que nos facemos vellos comenzamos a vivir máis toscamente, relaxamos un pouco a nosa disciplina e, ata certo punto, deixamos de obedecer aos nosos mellores instintos. Pero deberíamos ser esixentes ata os límites da nosa cordura, indiferentes ás mofas daqueles que son máis desafortunados que nós.
¿De qué está feito o home que non descanse na verdade máis pura e sutíl?
Cando a nosa vida deixa de ser íntima e privada, a nos conversa dexenera en mera faladuría.
Cando máis vai fracasando a nosa vida interior máis vamos constante e deseperadamente ao correo.
Deberíamos sentir vergoña de contar as cousas que oímos ou lemos. Considerando que temos soños e esperanzas, non sei porque as miñas noticias deben ser tan triviáis, porque o noso progreso ten que ser tan insignificante. A maior parte das novas que oímos non son novidade para o noso espírito: é a máis rancia repetición.
Non sen un lixeiro estremecemento ante o perigo, con frecuencia decátome do preto que estou de fraquearlle a entrada da miña mente aos detalles dun asunto trivial, como ás novas da rúa; (...)
Encontro tan difícil dispor dos poucos feitos que son significativos para min, que son reticente a cargar a miña atención con aqueles que son insignificantes.
Eu creo que a mente pode ser contínuamente profanada polo hábito de atender a cousas banáis, co risco de que todos os nosos pensamentos sexan tinxidos coa trivialidade.

Bibliografía

As citas de Desobediencia civil e Vida sen fundamentos proceden da edición conxunta de ambos libros publicada por Edicións Positivas, traducidos por Pablo Seoane.