Luz Pozo Garza
Luz Pozo Garza (Ribadeo 1922 - A Coruña 2020), foi unha poeta galega.
| Luz Pozo Garza |
|---|
 |
 Artigo na Galipedia
|
 Multimedia en Wikimedia Commons
|
Na sua obra literaria
editarOllei a porta aberta
a escaleira que xemía en soidade
o salaio do vento
na cortina da fiestra
o cadaleito sobre o chan
"Elexía pola filla dun mariñeiro".[1]
O ar semellaba unha camelia branca
que se tornase en chuvia en sombra en pura ausencia
"Chovía en Compostela".[2]
Naquela cidade
onde unha rapaza escribía un diario secreto
na noite
mentres o soño desvalido semellaba finxir
silencios compartidos
nesa vella cidade do norte
o primeiro poema de amor fluctuaba
coma un blues nostálxico
na noite.
"Far Blues".[2]
Dixéronme que viñan onda min porque me vían igual ca
rula solitaria: "si no es la tortolica que está
viuda y con dolor"
Non sabían os anxos
que estou aprendendo a vivir…
"Anxos con patíns brancos na praza de O Grove".[3]
Ou! Li Yian namorada
como as nenas das jarchas
dabas laios á brisa
para deter o tempo nun poema
"Li Yian cun laúde".[4]
En entrevistas e declaracións
editar- Santiago vénme pola miña nai e por Rosalía, que é a miña segunda nai, unha nai de tinta e do espírito, da poesía e das letras.[5]
- Hai anos que veño falando do celtismo en Galicia. Teño un filla casada en Irlanda cun home irlandés e teño netos irlandeses, pero tampouco é isto o que condiciona a miña visión. Eu non vexo a relación de Galicia con Irlanda como un mito. Sei que os historiados non están moi de acordo con que sexamos descendentes do celtas, pero eu penso que si, que existe esa liña.[6]
- Eu non teño sentido do tempo, nacín con esa eiva. Sei que está relacionado co espacio pero dame igual unha hora que un día. Ando sin reloxo, aínda que me gustan moitísimo os reloxos, a súa maquinaria paréceme máxica. Ese tic-tac que se move como un corazón.[7]
Sobre ela
editar| Tradución ao galego (de Wikiquote):
As súas acendidas prosas poéticas, inspiradas por Eduardo, teñen como fío argumental o itinerario sensual e sentimental de historia primeira dos amantes como presaxio e desenvolven, en dialéctica permanente, os temas da paixón erótica e da desolación sentimental, aínda que se superpoña sempre a primeira en apoteótico estalido cósmico de orxía dionisíaca.
|
Texto orixinal (en castelán):
Sus encendidas prosas poéticas, inspiradas por Eduardo, tienen como hilo argumental el itinerario sensual y sentimental de historia primera de los amantes como presagio y desenvuelven, en dialéctica permanente, los temas de la pasión erótica y de la desolación sentimental, aunque se superponga siempre la primera en apoteósico estallido cósmico de orgía dionisíaca. — Carmen Blanco.[8] |
Notas
editar- ↑ Concerto de outono, 1981.
- ↑ 2,0 2,1 Códice Calixtino (edición na Biblioteca Galega 120).
- ↑ Prometo a flor de loto, 1992.
- ↑ Deter o día cunha flor, 2009.
- ↑ Fraga, Xesús (2002). "«Rosalía é a miña segunda nai…»". Crítica e autores I. Biblioteca Galega 120. La Voz de Galicia. pp. 347–349. ISBN 84-9757-097-9.
- ↑ Franco, Camilo (24/12/2007). "«Hai moitos libros de poesía e non todos chegan a un nivel aceptable»". La Voz de Galicia.
- ↑ Bugallal, Isabel (28/4/2009). "Luz Pozo: "Non teño sentido do tempo, nacín con esa eiva"". La Opinión A Coruña.
- ↑ Blanco García, Carmen (2006). "Luz Pozo Garza: Memoria radiante de una mujer solar". Arbor (en español) (CSIC). CLXXXII (720): 507. ISSN 0210-1963. doi:10.3989/arbor.2006.i720.46.