Manuel Quiroga

Manuel Quiroga Losada (1892-1961) foi un violinista galego.

---

• Dei un concerto e ao rematar, lonxe de aplaudirme, armouse un griterío infernal, con asubíos e todo. Eu, nin sabía o que estaba a pasar.

Volvín tocar por segunda vez e igual, e fun ao empresario dicirlle que rescindía o contrato. Eu triunfara sempre! ... Mais o empresario abrazoume, os amigos rodeábanme felicitándome e explicáronme. Aquí teñen o costume, cando entusiasma un artista, de vociferar ata poñerse vermellos, asubiar, armar un gran escándalo. Mais aqueles momentos non os esquecerei nunca. E claro, cando eu máis facía por gustar e toda a miña alma a puña no violín, máis lle gustaba... e maior era o escándalo.

Sobre el

• Posúe xa unha rara personalidade, e o seu encanto, non tardarán en facerlle célebre.
  • Alfred Bruneau.
• É para lembrar o estilo do violinista español, que lembraba a Sarasate, que o mestre concibiu a súa derradeira Sonata para violín só. Aquí, mesmo máis que nas outras, a mestría de adaptar a escritura violinística ao artista para o que está adicada a obra.
  • Eugène Ysaÿe.
• Necesario é que na nosa patria galega xurdan artistas que nos traian aires de vida espiritual, alentos vivificadores da nai terriña [...] bo sería que todos os galegos, alo menos no íntimo do corazón, establecésemos activa solidariedade coa nosa arte e cos nosos artistas [...].
  • Antón Losada Diéguez.
• O grande artista gallego é un d’os nosos. Sinte y-ama a terra gallega con todo o fogo con que se lle debe amare á patrea. Y-o lume que s’alcende na súa y-alma cando c’o seu violín espalla a harmonía pol-os corazós, avívase sempre c’o forte vento d’as lembranzas de Galicia, co’a divina inspirazón d’o amor d’a terra nai, c’os agarimos qu’ela lle dera.
  • Antón Losada Diéguez.
• Quiroga non tardou en verse alzado en ombreiros sobre a multitude. E desta sorte pálido, emocionadísimo polo rotundo, polo unánime da manifestación popular, chegou ao Palace Hotel. Desde unha galería asomábase pouco despois, desgreñado e suorento, para saudar ao xentío que enchía a avenida, mentres cantaban moitas voces o Himno de Veiga e Pondal.
  • Quiroga no tardó en verse alzado en hombros sobre la multitud. Y de esta suerte pálido, emocionadísimo por lo rotundo, por lo unánime de la manifestación popular, llegó al Palace Hotel. Desde una galería se asomaba poco después, desgreñado y sudoroso, para saludar al gentío que llenaba la avenida, mientras cantaban muchas voces el Himno de Veiga y Pondal. La Voz de Galicia.