Pareidolia

A pareidolia (derivada etimoloxicamente do grego eidolon: «figura» ou «imaxe» e o prefixo par: «con» ou «adxunto») é un fenómeno psicolóxico consistente en que un estímulo vago e aleatorio (habitualmente unha imaxe) é percibida erroneamente como unha forma recoñecible.

---

• O termo pareidolia, actualmente en desuso, é o que mellor designa as alteracións perceptivas en que, a partir dun campo real de percepción escasamente estruturado, o individuo cre percibir una cousa diferente, mesturando o percibido co fantasiado. Neste sentido é un xeito de ilusión ou percepción enganosa que se diferencia claramente das alucinacións, pseudoalucinacións, alucinose ou metamorfopcias. Martín et al.

• Moitas veces o ser humano, ao observar un obxecto, unha nube ou unha tacha, tende de xeito inconsciente, a recoñecer nestes obxectos con formas caóticas, patróns asimilables a obxectos coñecidos. Este fenómeno é coñecido como pareidolia. Patricio Bustamante, 2007,

• Diversas obras rupestres e lugares arqueolóxicos ao longo do mundo, presentan características que permiten asocialos co fenómeno denominado pareidolia. Neles, accidentes da paisaxe, rocas, etc, presentan formas que semellan persoas, animais, etc. Parece ser un fenómeno extensivo que se podería constituír tanto nunha ferramenta de análise como de contraste de obras i contornas pertencentes a diversas culturas a través do mundo. Patricio Bustamante

• Os humanos, como outros primates, son un bando gregario. Gustamos da compañía uns dos outros. Somos mamíferos, e o coidado dos pais co fillo é esencial para a continuación das liñas hereditarias. Os pais sorrinlle á cría, a cría retribúe o sorriso, e con iso fórxase ou afortálase un lazo. Así que o bebé consegue ver, recoñece caras, e sabemos agora que esa habilidade está instalada permanentemente nos nosos cerebros. Os bebés que hai 1 millón de anos eran incapaces de recoñecer un rostro retribuían menos sorrisos, eran menos inclinados a conquistar o corazón dos pais e tiñan menos oportunidades de sobrevivir. Actualmente, case todos os bebés identifican rapidamente unha cara humana e responden cun sorriso bobo. Como un efecto colateral inadvertido, o mecanismo de recoñecemento de patróns nos nosos cerebros é tan eficiente en descubrir unha cara no medio de moitos outros pormenores que ás veces vemos caras onde non existe ningunha. Reunimos anacos desconectados de luz e sombra, e inconscientemente tentamos ver unha cara. Carl Sagan